Lista ciekawych miejsc województwo z

Wystarczy kliknąć w wybraną miejscowość z listy aby się rozwinął opis!!

Kołbacz

Opis: Niewielką dziś miejscowość Kołbacz (ok. 1400 mieszk.) położoną w odległości ok. 2 km na wschód od drogi krajowej nr 3 w połowie odległości między Szczecinem a Pyrzycami przy drodze woj. nr 120 niewtajemniczony podróżny może łatwo przeoczyć. Ale warto tu zajechać, aby zobaczyć zachowane ślady jej dawnej wspaniałej przeszłości, gdy była siedzibą klasztoru Cystersów, jednego z najbardziej znanych w Średniowieczu a zarazem głównego ośrodka potężnego klucza dóbr należących do tego opactwa. Dziś głównym elementem zespołu kościelno-klasztornego jest romańsko-gotycki kościół, znakomity przykład architektury sakralnej tego okresu. Opactwo Cystersów w Kołbaczu zostało założone w końcu XII w. i przetrwało do 1535, kiedy to wraz z nadejściem reformacji nastąpiła jego sekularyzacja, a dobra zakonne weszły w skład domeny książęcej. Początkowo było filią opactwa z Esröm z wyspy Zelandia w Danii. Klasztor został ufundowany w 1173 przez księcia Warcisława II Świętoborzyca i był to pierwszy klasztor na Pomorzu na wsch. od Odry. Opactwo dzięki hojnym nadaniom szybko się bogaciło, w okresie największej świetności obejmowało rozległe dobra ziemskie, jez. Miedwie a nawet miasta. W XV w. klasztor stał się nekropolią dynastii książęcej Gryfitów. Kościół wznoszono etapami od pocz. XIII w. do początku XIV w. Jako pierwszy zbudowano transept i część nawy głównej a ostatnim elementem była przebudowa prezbiterium. Po sekularyzacji zakonu kościół przechodził różne koleje losu, w wyniku czego utracił wiele ze swej pierwotnej świetności. Wielki pożar w 1662 spowodował ogromne zniszczenia i upadek pozycji gospodarczej Kołbacza. Za czasów pruskich kościół został zamieniony na magazyn, w tym celu zbudowano w nim zachowane do dziś drewniane konstrukcje posadzek dzielące bryłę kościoła na dwie kondygnacje. Obecnie tylko prezbiterium i transept kościoła są użytkowane przez parafię rzymskokatolicką p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Kołbaczu. O świetności architektury kościoła świadczą zachowane resztki dekoracji zewnętrznych, m.in. wspaniała rozeta gotycka w szczycie fasady. Oprócz kościoła zachowały się piwnice i przyziemie dawnego „domu konwersów” (skrzydło zach. klasztoru), dom opata, gotycka wieża więzienna będąca fragmentem dawnych obwarowań oraz użytkowana do dziś ceglana stodoła, pierwotnie owczarnia w części folwarcznej klasztoru, jedyna budowla tego typu na Pomorzu (wszystkie z I poł. XIV wieku). Ponadto zachował się pałac klasycystyczny z 2. poł. XVIII w. przebudowany w XX w., obecnie siedziba Zakładu Doświadczalnego Instytutu Zootechniki z Krakowa. Przy pałacu głazy narzutowe, w tym dwa największe, Miedwieński Kamień o obw. 9 m i wys. 2,2 m oraz drugi o obw. 10,4 m i wys. 1,55 m, pomniki przyrody (na nich tablice pamiątkowe). Obok wsi Przez wieś przepływa rzeczka Płonia, ciekawy szlak kajakowy łączący jez. Miedwie z Zalewem Szczecińskim. Ok. 1 km na pd. wsch. od wsi na wsch. brzegu Płoni grodzisko pierścieniowate z VIII-XI w. z wyraźnym zarysem wałów i fosy. Nieco dalej na zach. brzegu rzeki grodzisko stożkowate z X-XIII w. z wysokim wałem ziemnym. Przez wieś prowadzi też szlak pieszy zielony im. B. Czwójdzińskiego z Morzyczyna nad pn. brzegiem jez. Miedwie do Gryfina nad Odrą. Opracownaie i foto Mieczysław Żochowski Mieczysław Żochowski

Trzebiatów

Opis: W Trzebiatowie można niedaleko rynku znaleźć wykonane ok. 1635 r sgrafitto przedstawiające słonia. Sgrafitto to rodzaj ściennej dekoracji, złożonej przynajmniej z dwóch warstw tynku. Warstwa spodnia stanowi tło o odmiennym kolorze niż nałożona na nią warstwa wierzchnia, a rysunek uzyskuje się wycinając fragmenty mokrej jeszcze warstwy przykrywającej. Przy pomocy tej techniki XVII-wieczny artysta wykonał w Trzebiatowie zagadkowy rysunek słonia z towarzyszącym mu kornakiem czy też treserem. Do dziś nie ustalono, dlaczego słoń posłużył za temat artystycznej dekoracji, która w dodatku nie ozdobiła np. pałacowego wnętrza, a została umieszczona na ścianie kamienicy stojącej na rogu Rynku i ul. Zajazdowej. Przypuszcza się, że artysta czy też właściciel kamienicy, wybierający tak nietypowy motyw dekoracyjny, działali pod wpływem silnych emocji, jakich dostarczył im pokaz żywych słoni. Miało do niego dojść w mieście jesienią 1635 r., gdy do Trzebiatowa zawitała wędrująca po całej okolicy karawana egzotycznych zwierząt, budzących wśród mieszkańców najwyższe zaciekawienie, a nawet grozę. Marcin Czerwiński

Wapnica

Opis: Jezioro Turkusowe, zwane także jeziorem Szmaragdowym, zaliczane jest do najpiękniejszych jezior Wolińskiego Parku Narodowego. Położone jest na wyspie Wolin, we wsi Wapnica w gminie Międzyzdroje. Jezioro swoją nazwę zawdzięcza turkusowemu kolorowi wody, która nadaje mu niepowtarzalny charakter i jednocześnie stanowi magnez przyciągający niezliczone rzesze turystów. Ta bajeczna turkusowa barwa powstaje na skutek odbicia promieni świetlnych od wody zawierającej związki wapnia oraz białego wapiennego dna jeziora, będącego pozostałością po działającej tu do lat 50-tych odkrywkowej kopalni kredy. Jezioro Turkusowe otoczone jest licznymi wzniesieniami Lubińsko – Wapnickimi, porośniętymi lasem oraz śródziemnomorską roślinnością. Na jednym z tych wzniesień zwanym Piaskowa Góra znajduje się punkt widokowy, z którego rozciąga się przepiękny widok na jezioro oraz malowniczo położoną Wapnicę i Lubin. Kryptodepresja Jeziora Turkusowego. Jezioro Turkusowe jest zbiornikiem sztucznym, położonym na wysokości 2,6 m n.p.m. Głębokość jeziora wynosi 21,2m. Mamy, więc tu do czynienia ze zjawiskiem kryptodepresji - dno jeziora leży poniżej poziomu morza (18,6m). Powierzchnia jeziora wynosi 6,74 ha, co czyni je największym akwenem leżącym na terenie Wolińskiego Parku Narodowego. Opracowanie i zdjęcie: Stanisław Kałka na podstawie: http://www.miedzyzdroje.info.pl/jezioro_turkusowe.php